Przez całe wieki istnienia Karkonosze pozostawały nieznane i niedostępne dla ludzi. Mimo, że już w II wieku n.e. grecki geograf - Ptolemeusz jako pierwszy umieścił Karkonosze w swojej mapie Germanii Wschodniej i Sarmacji, góry te pozostały niezaludnione aż do X-XI wieku.

Pierwsze wyprawy w niedostępne tereny górskie, uznawane za siedzibę bóstw i tajemnych mocy, wypływały z czci dla sił przyrody - źródeł dających początek rzekom. Prastare ścieżki kultowe stały się później zaczątkami najstarszych szlaków i dróg karkonoskich.

Bogactwa gór w postaci cennych kruszców i kamieni szlachetnych były magnesem przyciągającym w Karkonosze poszukiwaczy skarbów. Prawdopodobnie już od XII wieku obcy przybysze zwani Walończykami lub Walonami penetrowali te góry szukając złota i drogocennych kamieni. Do dziś przetrwały w Karkonoszach wyryte na skałach dawne znaki walońskie, które miały wskazywać drogę lub ukryte wejście do miejsc zasobnych w poszukiwane kruszce i kamienie.

Również odkryte przez poszukiwaczy skarbów zasoby rud żelaza spowodowały, że Karkonosze stały się terenem działalności górniczej. Od XIV wieku na obszarach rudonośnych tych gór powstało wiele ośrodków górniczo - hutniczych, w których wydobywano i przetapiano rudy żelaza. Terenem głównej działalności górniczej po śląskiej stronie Karkonoszy był rejon kowarski obejmujący dolinę Jedlicy i Płóknicy z głównym ośrodkiem w Kowarach. Zasięg terytorialny kopalni kowarskich w XVI wieku sięgał aż do Doliny Łomniczki pod masywem Śnieżki. Istnienie mniejszych i krótkotrwałych w swej działalności ośrodków górniczych odnotowano również w rejonie Karpacza i Szklarskiej Poręby.

Na przełomie XIII i XIV wieku dzięki występującym w Karkonoszach pokładom surowców do wytopu szkła tj. kwarcu (piasków szklarskich) rozwinął się, zwłaszcza w rejonie Piechowic i Szklarskiej Poręby przemysł szklarski produkujący w powstających hutach najpierw zielonkawe i mocno zanieczyszczone tzw. szkło leśne. Wraz z upływem lat powstające szkło zyskiwało na przejrzystości i różnorodności form. Przemysł szklarski przetrwał przez wieki do czasów współczesnych. Produkty hut szkła kryształowego "Julia" w Szklarskiej Porębie i Piechowicach znane są w Polsce i za granicą.

Zarówno ośrodki górnicze jak i huty szkła potrzebowały do swojej produkcji stałych zasobów energetycznych. Jedynym dostępnym źródłem energii było drewno pozyskiwane z karkonoskich lasów. Z tego powodu w miejscach, gdzie pojawiał się przemysł (górnictwo, hutnictwo) rozpoczynali swą działalność wyrębujący lasy drwale i kurzacy, którzy wypalali węgiel drzewny.

Rozwijający się przemysł szklarski pochłaniał ogromne ilości drewna. Z tego powodu funkcjonujące huty szkła pozostawiały w miejscu swojej działalności wielkie połacie wykarczowanych lasów. Na wylesione w ten sposób tereny zaczęło wkraczać pasterstwo, a wraz z nim osadnictwo, sięgające dotąd jedynie podnóża gór. W XV wieku, przede wszystkim z powodu coraz większego zaludniania obszaru Kotliny Jeleniogórskiej zakładano pierwsze wsie na terenie Pogórza Karkonoskiego (Szklarska Poręba Dolna, Krzaczyna).

W XVI wieku powstała u podnóża Karkonoszy - w Sobieszowie pierwsza papiernia, która dała początek istniejącemu do dziś przemysłowi papierniczemu w Sudetach. W latach następnych powstawały papiernie w innych miejscowościach. Po wojnie 30 - letniej (1618-1648), która przerwała działalność zakładów papierniczych, nastąpił ponowny rozwój tego przemysłu. Pod koniec XVIII wieku w okolicach Karkonoszy istniało sześć papierni : w Piechowicach, Podgórzynie, Miłkowie, Krzaczynie, Janowicach i Jeleniej Górze.

Od II połowy XIII wieku Karkonosze na zachód od Przełęczy Okraj należały do joannitów z Cieplic Śląskich. Pod koniec XIV wieku ziemie te przejął założyciel bogatego rodu śląskich arystokratów - rycerz von Schaffgotsch, którego potomkowie przez wiele stuleci byli związani - jako właściciele tych ziem - z Karkonoszami. Pierwszą rezydencją rodu Schaffgotschów był wybudowany jeszcze w XIII wieku zamek na Chojniku. Po kilku wiekach świetności, w 1675 roku zamek spłonął i nie został nigdy odbudowany. Jeszcze w XVII wieku Chojnik stał się bardzo popularnym celem wypraw kuracjuszy cieplickich i turystów oraz tematem licznych ilustracji. Dziś fragment zamku zajmuje schronisko PTTK, ruiny natomiast są udostępniane dla zwiedzających.

W XVII wieku, szczególnie z przyczyny wojny 30 - letniej powstał w Karkonoszach nowy typ osadnictwa górskiego. Uciekająca wysoko w góry przed wojskami , rabunkami i chorobami miejscowa ludność oraz napływający z Czech uchodźcy protestanccy założyli istniejące do dziś miejscowości : Przesiekę, Borowice, Zachełmie, Jagniątków, Michałowice i dzisiejszy Karpacz Górny.

Jeszcze w czasie trwania wojny 30 - letniej powstały w Karkonoszach cztery pierwsze budy pasterskie dające równocześnie schronienie podróżnym. Były to : Lučni Bouda, Stara Śląska Buda (obecnie Schronisko pod Łabskim Szczytem), na Polanie i na stoku Złotówki. Spowodowany wojną 30 - letnią upadek górnictwa i hutnictwa karkonoskiego stał się przyczyną wzrostu zainteresowania potrzebującej pracy wiejskiej ludności pasterstwem wysokogórskim. Rozwój pasterstwa w XVIII wieku zmienił krajobraz gór. Powstające sztuczne hale ogołacały olbrzymie tereny górskie z kosodrzewiny. Do połowy XIX wieku w Karkonoszach powstało 2000 bud pasterskich dających schronienie i pracę czternastu tysiącom ludzi.

Ważną rolę w historii Karkonoszy i żyjących tu ludzi odegrali ludowi zielarze zwani laborantami, a działający zwłaszcza po śląskiej stronie gór od XVII wieku. Obfitujące w lecznicze rośliny stoki górskie sprzyjały rozwojowi medycyny ludowej, szczególnie w okolicy Karpacza. U szczytu powodzenia - w połowie XVIII wieku - receptura obejmowała aż dwieście specyfików przyrządzanych z różnych części ziół, preparatów zwierzęcych i chemikaliów. Rozwój medycyny i farmacji pod koniec XVIII stulecia znacznie ograniczył działalność laborantów. Koniec XIX wieku był zarazem zamknięciem rozdziału ludowego lecznictwa w Karkonoszach.

Od II połowy XVI wieku teren Karkonoszy stał się miejscem częstszych wypraw uczonych: botaników, kartografów i przyrodników. Efektem tych wypraw było m.in. wykreślenie pierwszych map gór : czeskiej - Mikula�a Klaudianusa z 1518 roku i śląskiej - Marcina Helwiga z 1561 roku oraz dzieło trutnowskich malarzy i kartografów - panoramiczny obraz Karkonoszy. Badania przyrodnicze uwieńczone zostały m.in. wydaniem na początku XVII wieku monografii poświęconych florze, faunie i minerałom karkonoskim. Autorem tego dzieła był Kacper Schwenkfeldt, śląski humanista i lekarz (1563-1609).
Pierwsi badacze Karkonoszy znaleźli kontynuatorów w następnych wiekach. Naukowe poznawanie Karkonoszy nasiliło się w XVIII wieku. Jednak dopiero od połowy XIX stulecia badania nad tymi górami można uznać za naukę nowoczesną. Przykładem są geologiczne badania Berga i Cloosa , morfologiczne badania Karkonoszy Staffa, Berga i Ouvriera oraz badania poświęcone zlodowaceniom w Karkonoszach : Berendta, Althansa, Wertha i J.Partsch`a , który szczególnie wsławił się dla tych terenów jako geolog, glacjolog i znawca geografii Śląska. Na terenie gór prowadzone były również badania paleobotaniczne (Rudolf, Firbas, Sigmond), zoologiczne, entomologiczne, ornitologiczne, biologiczne i botaniczne.
Pierwsze lata istnienia Karkonoskiego Parku Narodowego to także okres prowadzenia badań naukowych poświęconych Karkonoszom. Ich wynikiem są opracowania i publikacje dotyczące fauny (Noskiewicz, Sembrat, Szarski) i flory KPN (Macko), gleb terenu Parku (Komornicki, Szerszeń, Borkowski) i pokrywy śnieżnej w polodowcowych kotłach i niszach niwalnych KPN (J.Januszewski).

Od czasu utworzenia Karkonoskiego Parku Narodowego badania naukowe prowadzone są w usystematyzowanej formie, w podziale na poszczególne dziedziny naukowe (geologia, geografia, geomorfologia, hydrologia, klimatologia, botanika, zoologia, leśnictwo). Oprócz tego prowadzone są badania monitoringowe z zakresu w/w dziedzin nauki.
Mimo coraz dokładniejszego poznawania Karkonoszy zainteresowanie tymi górami jako obiektem badań nie maleje. Ich atrakcyjność badawcza powoduje, że rokrocznie wydawane są licencje dyrektora KPN, na podstawie których badania mogą być prowadzone.

Początki turystyki czyli wędrówki podejmowane nie z obowiązku czy potrzeby, lecz z chęci i przyjemności wędrowania i poznawania nowych miejsc miały miejsce w XVI wieku. Wcześniej - w XIII/XIV wieku najbardziej uczęszczanymi przez wędrowców były tylko dwie drogi : śląska i czeska, wiodące przez grzbiet Karkonoszy w rejonie Śnieżki i Łabskiego Szczytu. Pierwszym celem ówczesnych turystów była oczywiście Śnieżka - najwyższy szczyt Karkonoszy i Sudetów wyróżniający się na tle masywu górskiego. Już w XVII stuleciu po ustabilizowaniu się życiu na Śląsku i w Czechach (zakończenie wojny 30-letniej) coraz więcej chętnych wyruszało w góry dla samej przyjemności i ciekawości, czego dowodem są przetrwałe do dziś relacje wypraw i wycieczek turystycznych. Karkonosze przyciągały turystów z wielu krajów Europy, o czym świadczą zapisy wędrowców udających się na Śnieżkę zawarte w księdze pamiątkowej z Samuelowej budy pasterskiej (obecnie Strzecha Akademicka). Wyraźny wzrost zainteresowania górami pod względem poznawczym spowodował rozwój infrastruktury turystycznej, najpierw w rejonie Śnieżki, w latach późniejszych na terenie całych Karkonoszy. Zaczęły powstawać nowe drogi i ścieżki, a stare budy pasterskie przyjęły także funkcje dość prymitywnych jeszcze schronisk dla turystów. Z upływem lat coraz więcej, także nowo wybudowanych obiektów o charakterze turystycznym, służyło ludziom, którzy w Karkonoszach szukali wypoczynku, atrakcji i wrażeń. Przykładem zmiany przeznaczenia bud pasterskich są istniejące do dziś schroniska : Strzecha Akademicka, Samotnia, Pod Łabskim Szczytem i Schronisko na Hali Szrenickiej.

Rozwój turystyki spowodował również rozwój zawodów związanych z usługami turystycznymi, przede wszystkim przewodnictwa i pamiątkarstwa. Istniejące na przełomie XVIII i XIX wieku bezrobocie zmuszało coraz liczniejszą grupę ludzi do szukania nowych możliwości zatrudnienia. Wobec rozwijającej się w Karkonoszach turystyki właśnie w usługach turystycznych pojawiły się coraz większe możliwości zarobkowania. O pierwszych przewodnikach górskich spotyka się wzmianki już pod koniec XVIII wieku. Wśród przewodników XVIII i XIX stulecia byli Polacy : Jerzy Suchodolski z Sosnówki i Walenty Grzała z Piechowic.

Koniec XIX w. to dla turystyki nowa era. W latach 1882 - 1905 do podnóża gór została doprowadzona kolej, która zdecydowanie ułatwiła turystom dostanie się do miejscowości karkonoskich. Uzupełnieniem sieci kolejowej była uruchomiona w roku 1897 komunikacja tramwajowa.

Wobec gwałtownie wzrastającej liczby odwiedzających góry, budy pasterskie zaczęły spełniać nieomal wyłącznie rolę schronisk turystycznych, małe osady karkonoskie natomiast zmieniły się z czasem w miejscowości letniskowe z pensjonatami i luksusowymi hotelami. Przy takim zainteresowaniu Karkonoszami zaistniała pilna potrzeba przystosowania dla turystów słabo jak dotąd zagospodarowanych gór. Powstałe w lipcu 1880 roku towarzystwo Riesengebirgs - Verein było inicjatorem budowy i znakowania całej sieci letnich, a następnie także zimowych ścieżek turystycznych. W dalszym ciągu następował także rozwój bazy schroniskowej. W miarę poznawania Karkonoszy zwiększyła się liczba form uprawiania turystyki. Oprócz pieszych wędrówek po górach, popularnych od wiosny do jesieni turyści odkryli również uroki karkonoskiej zimy. Już w XVII wieku bardzo popularne stały się przejażdżki rogatymi saniami - zjazdy w górach i organizowane u podnóża gór kuligi. Popularność rogatych sań spowodowała rozwój saneczkarstwa sportowego. Już w 1905 roku zbudowano w Szklarskiej Porębie pierwszy tor bobslejowy, na którym zorganizowano pierwsze zawody. W latach następnych powstały nowoczesne tory bobslejowe : w Karpaczu i Szklarskiej Porębie - tutaj w 1933 roku odbyły się Mistrzostwa Świata.

Drugą atrakcją zimowych Karkonoszy stały się wycieczki i zjazdy narciarskie. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą już z początku XIX wieku. Prekursorem narciarstwa w Karkonoszach został emerytowany kapitan Otto Vorweg z Cieplic, który zorganizował pierwsze narciarskie wyprawy górskie po śląskiej i czeskiej stronie. Jako pierwszy wydał on również w Jeleniej Górze podręcznik jazdy na nartach.

Popularność zjazdów narciarskich spowodował powstanie w 1895 roku pierwszego klubu sportowego w Szklarskiej Porębie.

Osobną atrakcją stały się skoki narciarskie, dzięki zbudowanym skoczniom narciarskim na Hali Szrenickiej - w 1905 roku, w Karpaczu koło Orlinka - w 1914 roku oraz w Szklarskiej Porębie w 1931 roku.

Podczas II wojny światowej na terenie Karkonoszy nie toczyły się żadne walki. Niektóre obiekty wojsko wykorzystywało dla celów obserwacyjnych i łącznościowych, inne jako ośrodki wypoczynkowe dla żołnierzy. Schroniska górskie dotrwały zatem do 1945 roku bez zniszczeń. Po zakończeniu II wojny światowej - od 1945 roku rozpoczął się polski rozdział historii Karkonoszy i związanej z tymi górami działalności ludzkiej. Przejmowaniu mienia poniemieckiego towarzyszyła akcja repatriacji ludności niemieckiej. W miejsce ludności rdzennej przybyli ludzie nie związani dotąd z górami, mający dopiero nauczyć się życia na tym terenie. Tworzone przez wieki tradycje związane z Karkonoszami (przemysł, rzemiosło, turystyczna działalność gospodarcza) nie znalazły kontynuatorów.

Ruch turystyczny wskutek ograniczeń związanych ze strefą graniczną i procesem nacjonalizacji majątku uległ zmianie. W latach powojennych preferowano turystykę zorganizowaną (wczasy zakładowe, związkowe). Przez zaostrzenie przepisów granicznych wędrówki turystyczne zostały obwarowane wymogami i przez to ograniczone. Dopiero po podpisaniu w 1959 roku konwencji turystycznej i otwarciu Drogi Przyjaźni Polsko - Czechosłowackiej sytuacja uległa pewnej zmianie. Przez lata użytkowania bez remontów schroniska i pensjonaty uległy znacznej dewastacji. W latach 70. Konieczne było likwidowanie, a nawet wyburzanie niektórych domów wczasowych w miejscowościach u podnóża Karkonoszy. Lata 80. przyniosły ożywienie ruchu turystycznego oraz znaczny rozwój związanej z turystyką działalności gospodarczej. Odnawianie istniejących i budowa nowych pensjonatów wiązała się ze wzrostem turystyki zagranicznej, zwłaszcza w Karpaczu i Szklarskiej Porębie. Podczas ostatnich lat liczbę odwiedzających Karkonoski Park Narodowy szacuje się na 2 miliony rocznie. Karkonosze - atrakcyjne o każdej porze roku przyciągają zarówno turystów pieszych i rowerowych, jak i zwolenników zimowego wypoczynku - narciarzy i snowboardzistów. Wszelkie formy rekreacji i wypoczynku uprawiane w górach wymagają odpowiedniej infrastruktury turystyczno - sportowej. Do 1950 roku, tj. do powstania Polskiego Towarzystwa Turystyczno - Krajoznawczego (PTTK) schroniska w polskich Karkonoszach pozostawały w zarządzie Dolnośląskiego Towarzystwa Turystyczno - Krajoznawczego - później Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego powstałego w 1947 roku. Po połączeniu tych organizacji PTTK stało się gospodarzem prawie wszystkich obiektów turystycznych, oferujących swe usługi turystom i wczasowiczom. Dziś wypoczywających w Karkonoszach podczas całego roku turystów gości dwanaście schronisk oferujących 583 miejsca noclegowe oraz wyżywienie.

We wschodniej części Karkonoszy tuż obok przejścia granicznego Polski i Czech znajduje się niewielkie schronisko Na Przełęczy Okraj. Stanowi ono bardzo dogodny punkt wypoczynkowy dla wędrujących w tym rejonie turystów górskich i osób przekraczających granicę. Najwyżej położonym w Karkonoszach jest schronisko Na Śnieżce (1602 m. npm.). Mieści się ono w oryginalnej - charakterystycznej dla szczytu Śnieżki - konstrukcji przypominającej latające talerze. Schronisko Na Równi pod Śnieżką, zwane też Śląskim Domem położone jest w miejscu krzyżowania się głównych szlaków polskiej i czeskiej strony Karkonoszy w rejonie Śnieżki. W dolnej części Kotła Łomniczki zbudowane zostało schonisko Nad Łomniczką. Stanowi ono dogodny punkt wypadowy do tego kotła polodowcowego i znajdującego się w nim symbolicznego cmentarza ofiar gór oraz na Śnieżkę. Strzecha Akademicka to jedno z największych i najstarszych schronisk Karkonoszy. Dzięki swemu położeniu na Hali Złotówka stanowi bazę dla turystów pieszych i narciarzy. Samotnia to najpiękniej usytuowane schronisko karkonoskie. Zostało zbudowane w Kotle Małego Stawu - tuż nad brzegiem jednego z dwóch stawów polodowcowych. Jednym z największych schronisk turystycznych po polskiej stronie Karkonoszy, zbudowanym w rejonie Przełęczy Karkonoskiej jest schronisko Odrodzenie. Jako jedyne schronisko przystosowane zostało dla osób niepełnosprawnych. Schronisko Pod Łabskim Szczytem to jedno z pięciu schronisk położonych w zachodniej części Karkonoskiego Parku Narodowego. Na całość składają się dwa budynki, z których jeden jest najstarszym zachowanym konstrukcyjnie obiektem XVII - wiecznej budy pasterskiej przekształconej w schronisko turystyczne. Schronisko Szrenica to właściwie hotel górski zbudowany na samym szczycie o tej samej nazwie. Jednym z najstarszych i największych jest Schronisko Na Hali Szrenickiej. Położone w pobliżu terenów narciarskich służy zarówno turystom pieszym jak i narciarzom. Kochanówka jest jednym z dwóch schronisk położonych na terenie enklawy Karkonoskiego Parku Narodowego. Zbudowane zostało tuż obok Wodospadu Szklarki służąc odwiedzającym to miejsce turystom. Również na terenie enklawy Parku - Chojnika funkcjonuje schronisko znajdujące się w zagospodarowanej części ruin jedynego na terenie Karkonoszy zamku. Usytuowanie powoduje, że posiada ono wyjątkowy klimat urzekający turystów.

Oprócz schronisk turystycznych funkcjonuje położony niedaleko schroniska Samotnia Ośrodek Informacyjny Karkonoskiego Parku Narodowego - Domek Myśliwski, oferujący równocześnie pokoje gościnne.

Dla potrzeb turystyki pieszej na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego udostępnionych zostało 112 km oznakowanych szlaków turystycznych, z których część służy także zwolennikom turystyki rowerowej.

Na wzrost popularności Karkonoszy jako terenu całorocznego wypoczynku miała wpływ rozbudowa infrastruktury narciarskiej. W 1959 roku uruchomiono pierwszy wyciąg krzesełkowy po polskiej stronie - z Karpacza na Kopę, w 1962 roku ze Szklarskiej Poręby na Szrenicę. Już w latach 60. Powstawały pierwsze narciarskie wyciągi zaczepowe, które w następnym dziesięcioleciu były zastępowane wyciągami orczykowymi. Obecnie na terenie KPN funkcjonują dwa ośrodki narciarstwa : w rejonie Szrenicy i Kopy oferujące trzy wyciągi krzesełkowe, dziesięć wyciągów orczykowych oraz osiem nartostrad, zróżnicowanych pod względem trudności technicznych.

Współczesne narciarstwo w Karkonoszach skupione jest przede wszystkim w ośrodkach oferujących nartostrady i wyciągi narciarskie (Karpacz, Szklarska Poręba). O wiele mniej popularna natomiast jest turystyka narciarska. Mimo istnienia bardzo dobrych warunków dla uprawniania narciarstwa biegowego ta forma wypoczynku preferowana jest przez znacznie mniejszą liczbę narciarzy. Jednym z nielicznych przykładów popularyzacji turystyki narciarskiej jest organizowany od 45 lat Ogólnopolski Narciarski Rajd - Karkonosze, który proponuje wędrówki zimowymi szlakami Parku na trasach dla narciarzy zjazdowych i biegowych. Zmniejszyła się również popularność niegdyś masowych sportów zimowych takich jak saneczkarstwo czy skoki narciarskie.

W Karkonoszach, górach nie tak wysokich jak Tatry czy Alpy, posiadających jednak wyjątkowy lokalny klimat, dzięki któremu śnieg zalega aż do lata, istnieją również warunki uprawiania nietypowej formy narciarstwa ekstremalnego w żlebach kotłów polodowcowych. Ze względu jednak na podstawowy cel istnienia Karkonoskiego Parku Narodowego jakim jest ochrona ekosystemów przyrodniczych Karkonoszy oraz fakt, że tereny kotłów polodowcowych objęte zostały ochroną ścisłą ten rodzaj narciarstwa jest zabroniony.

Na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego działają również organizacje turystyczno - krajoznawcze oferujące swoje usługi przyjeżdżającym turystom oraz nieliczne kluby sportowe i szkoły narciarskie uczące sztuki narciarskiej dzieci i młodzież.

Karkonosze - zdawałoby się niewysokie i niegroźne od wieków przestrzegały turystów statystykami wypadków, także śmiertelnych. Ostry i zmienny klimat, z opadami, mgłami i oblodzeniem, lawiny oraz ukształtowanie terenu (urwiste zbocza kotłów polodowcowych) to najczęstsze przyczyny wypadków i zabłądzeń. Dla zapewnienia bezpieczeństwa turystów i narciarzy konieczne jest istnienie wyszkolonych grup ratownictwa górskiego. Zadanie to spełnia od 1952 roku Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (GOPR), na terenie Sudetów Zachodnich - Grupa Karkonoska GOPR. Poświęcenie i umiejętności ratowników niejednemu poszkodowanemu uratowały życie lub zdrowie.

Karkonosze - góry piękne i tajemnicze, przez wieki były i nadal są inspiracją dla twórczości wielu artystów. Uroda zmieniających się wraz z porą dnia czy roku pejzaży karkonoskich oraz wrażenia z wędrówek górskich stawały się impulsem do tworzenia obrazów, rzeźb, utworów literackich czy chęci utrwalenia danej chwili na kliszy fotograficznej. Wielu wybitnych artystów wybrało okolice Karkonoszy, aby tu żyć i tworzyć. Wybitny pisarz, noblista - Gerhart Hauptmann mieszkał w Szklarskiej Porębie, a nastepnie w swojej willi w Jagniątkowie. Także w Szklarskiej Porębie mieszkał Jan Sztaudynger oraz Vlastimil Hofman - jeden z najwybitniejszych polskich malarzy. W Zachełmiu mieszkał przez kilka lat wybitny polski kompozytor - Ludomir Różycki.

Część prac o tematyce karkonoskiej można podziwiać w muzeach ziemi jeleniogórskiej, m.in. w Muzeum Karkonoskim w Jeleniej Górze i Szklarskiej Porębie oraz Muzeum KPN w Sobieszowie.